رقاصه

 

نشسته بر سجاده سرخ

 

با چادری سیاه

 

ذکر میگوید با دانه های انار

 

دخترکی عریان!

 

که رقص

 

نانش را معنا میکند

 

ترس از واژه ها

 

کلمات شعرم

 

زیر نگاهت

 

بی تاب می شوند

 

می رقصند

 

سرگردان و مدهوش

 

می ترسم در این هیاهو

 

واژه ای به نامت درآید

 

و رسوایم کند